مَثَل آیئنه مشو ، محو جمال دگران
از دل و دیده فرو شوی خیال دگران
آتش از ناله ی مرغان حرم گیرو بسوز
آشیانی که نهادی به نهال دگران
در جهان بال و پر خویش گشودن آموز .
که پریدن نتوان با پر و بال دگران
ای که نزدیکتر از جانی و پنهان زنگه .
هجر تو خوشترم آید ز وصال دگران
اقبال
درباره این سایت